Hallo, lees mijn verhaal!
Met trots presenteer ik jouw mijn website. Graag deel ik ook met jou mijn verhaal. Mogelijk motiveert het je om ook aan de slag te gaan. In het verhaal lees je hoe mijn relatie met voeding en sport is ontstaan. Met nadruk op de waarde die het voor mij had.
Mijn begin: overgewicht, gamen en suikerwafels
In mijn basisschooljaren was ik altijd wat zwaarder dan de meeste van mijn leeftijdsgenoten. Ik, Quincy, gebruikte vaak het excuus dat ik “gewoon zware botten” had, iets wat ik oprecht geloofde. Natuurlijk was dat niet waar. Het lag simpelweg aan mijn leefstijl. Ik bracht uren gamend door, vaak met een suikerwafel of een zak chips binnen handbereik. Mijn voeding bestond uit snelle, lege calorieën: chocola, frisdrank, snacks. Allesbehalve voedzaam.
Die combinatie van slechte eetgewoonten en een zittend bestaan had z’n gevolgen. Ik hield fysieke activiteiten nooit lang vol. Zelfs buiten een beetje voetballen was voor mij al een uitdaging. Ik deed het wel, maar daarna greep ik vaak weer naar niet-voedzaam eten. Chips, koekjes, nog een drankje erbij met te veel suiker. Zo ging het dag na dag.
Toch was het fysieke aspect op dat moment niet het ergste. Wat me veel meer raakte, was hoe anderen naar me keken. Ik werd vaak dik genoemd, door klasgenoten, familie, en zelfs door de jeugd-GGD. Het was pijnlijk. Als kind begrijp je nog niet hoe je lichaam werkt. Je weet niet wat goede voeding precies inhoudt, of hoe je daar iets mee kunt. In mijn beleving kreeg ik constant kritiek op iets waar ik geen controle over had. Het voelde alsof ik werd aangesproken op iets dat ik niet kon veranderen.
Geinig feitje over mij: ik droeg alleen maar trainingsbroeken van Donay tot mijn dertiende. Het zoeken van passende spijkerbroeken voor mijn gewicht en lengte was een frustrerende en confronterende ervaring waardoor ik enkel joggingsbroeken kocht
Het keerpunt: van schaamte naar vastberadenheid
In de brugklas was ik nog steeds aan de zware kant. Dat was het moment waarop ik me voor het eerst echt begon te schamen voor mijn gewicht. Mijn uiterlijk — een trainingsbroek, vettig lang haar en de typische gamerlook — gaf me geen trots gevoel. Maar ik wist ook niet goed hoe ik het moest veranderen, noch had ik zin om het te veranderen.
Die fase sleepte zich voort tot in het derde schooljaar. Toch begon er toen iets te verschuiven. In dat jaar werd er op school meer aandacht besteed aan je toekomst. Wat wilde je later worden? Die vraag zette me aan het denken. Ik was klaar met het beeld dat mensen van me hadden. Ik wilde laten zien wat ik waard was, dat ik meer kon dan mensen dachten. Ik wilde respect. Er moest naar me opgekeken worden.
Ik besloot dat ik militair wilde worden.
Een grote stap, zeker gezien mijn toenmalige levensstijl. Al had ik in mijn favoriete games allang de rol van soldaat aangenomen, in de echte wereld was ik daar nog ver van verwijderd. Mensen lachten soms als ik het vertelde. “Maar dan moet je wel heel fit zijn, hè?” Dat was ik duidelijk niet. Tijdens de 12-minutenloop op school haalde ik een 5,5 en dat was niet omdat ik ver genoeg liep, maar omdat “ik het probeerde” zoals de docent dat zei.
Op mijn veertiende wilde ik beginnen met krachttraining, maar ik was volgens hun nog te jong. Dat frustreerde me enorm. Toch besloot ik me te richten op wat wél kon. Ik begon met leren over voeding, ging vaker wandelen en hardlopen. En ik nam afscheid van mijn oude imago. De gamerlook verdween; begin van het vierde schooljaar was ik haast niet meer te herkennen. Niet alleen omdat ik flink was afgevallen, maar ook omdat ik mijn lange haar had afgeschoren — een bewuste keuze. Ook was ik een stuk zelfverzekerder.
Hier onder foto's van ik toen ik 14 (links) en 15 (rechts) jaar was. Gebruikt de slider om ze te zien!
Op mijn vijftiende mocht ik eindelijk onder toezicht trainen in de sportschool. Dat zag ik als een mooie kans om ze te misleiden. Ik meldde me aan met mijn ouders en toen ik eenmaal een toegangspasje had, ging ik vervolgens gewoon verder zonder ze. Probleem opgelost. Ik wilde gewoon beginnen. Ik wilde geen tijd meer verliezen. Hoe eerder ik kon beginnen, hoe sneller de resultaten zouden komen.
Feitje: mijn passie voor kracht kwam voort uit een moment in mijn basisschooltijd waarin ik iemand vloeiend een tak in een boom zag grijpen, zichzelf omhoogtrok en drie meter hoger stond. Het kostte hem totaal geen moeite. Ik kon mezelf toen nog niet eens optrekken.
Toen ik voor het eerst in de sportschool stond, voelde het alsof ik in een compleet nieuwe wereld terechtkwam. Net de fantasie wereld Narnia — maar dan geen pratende dieren, wel beesten van mensen die kilo's wegdrukken alsof het niks is. Alles was vaag en overweldigend. Deed ik de oefening wel goed? Hoeveel oefeningen moest ik doen? Hoe vaak? Hoeveel herhalingen? Maar nog belangrijker: wat moest ik eten? Het voelde als één grote wirwar van vragen en ik had daar geen hulp bij.
Ik heb dan ook de verschillende fases gehad. In het begin is je motoriek en kracht nog niet symmetrisch, waardoor je als een pasgeboren hertje de meest rare bewegingen maakt. Daarna kwam de ego-liftfase waarbij ik zonder oog voor techniek ging opzoeken hoe sterk ik eigenlijk was. En tot slot de fase waarin ik begreep dat een spier trainen iets anders is dan simpelweg gewicht van A naar B verplaatsen.
Verhaaltje: ik weet nog goed dat ik dumbels van 14kg pakte om de borstspier te trainen. Dat was voor mij destijds mijn record gewicht. Ik verzuurde zo hard dat ik mijn balans verloor en van het bankje afviel en lang uit de grond lag. Ieder zo zijn eigen beschamende gym moment. gelukkig heb ik daar zelf altijd om kunnen lachen.
Niet weten of je het goed doet is frustrerend, vooral omdat er zoveel verschillende informatie te vinden is. Maar met een doel voor ogen liet ik me daar niet door tegenhouden. Als ik het nog niet wist, dan zou ik het uitzoeken. Alles. Tot in detail. Ik ben dan ook een tikkeltje perfectionistisch.
Eindelijke fysieke vrijheid
In de bovenbouw stond ik ineens bekend als de sportieve jongen. Een compleet contrast met hoe ik in de onderbouw was. Fysiek begon ik echt te presteren: ik haalde tienen voor de 12-minutenloop en liep vijf kilometer in 21 minuten. Ik stond er zelf van te kijken hoeveel ik qua conditie had bereikt in één jaar. Mentaal voelde ik me ook veel beter in mijn vel. Natuurlijk at ik in tussenuren nog wel eens een frikandelbroodje (of twee) of dronk een energiedrankje, net als iedere andere scholier, maar inmiddels wist ik dat een gezond dieet niet betekent dat je alleen maar gezonde producten hoeft te eten. In de cursussen op deze website leg ik uit waarom balans belangrijker is dan perfectie.
Op mijn achttiende begon ik met het sollicitatieproces bij Defensie. Ik doorliep de mentale, fysieke en medische keuringen en slaagde op het hoogste fitheidsniveau. Na het behalen van mijn vwo-diploma werd ik toegelaten tot de KMA. Toch kwam daar een belangrijk inzicht: het plezier zat niet in het behalen van het doel, maar in de weg ernaartoe. De kennis die ik had opgedaan, de progressie die ik voelde, de discipline die ik had ontwikkeld — dát gaf me voldoening. Het was zwaar, het kostte moeite, maar juist daarom voelde het waardevol. Als het makkelijk was, zou iedereen het doen.
Ik was al vrij snel gestopt met de officiersopleiding bij de KMA. Na mijn achttiende ben ik me nog dieper gaan verdiepen in voeding en krachttraining. Het zijn geen interesses meer, het zijn passies geworden. Misschien zelfs obsessies. Ik volgde een thuisstudie voeding, die me moeiteloos afging dankzij de ervaring die ik al had opgebouwd. Ik begon met powerliften en behaalde prestaties waar ik trots op ben: 150 kg bankdrukken, 200 kg squatten, 235 kg deadliften en 100 kg overhead pressen. Om dat soort doelen te bereiken moet je voeding en herstel serieus nemen. Elk detail telt.
Hoewel sport een grote rol heeft gespeeld in mijn leven, wil ik je niet vertellen dat jij ook per se naar de sportschool moet. Het draait vooral om het aanpassen van je leefstijl op een manier die past bij de persoon die jij wilt worden. Voeding speelt daarin een grote rol — het beïnvloedt niet alleen je gezondheid, maar ook je energie, je stemming en hoeveel plezier je uit het leven haalt. Wat echt telt, is dat je een helder doel hebt. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om af te vallen, net als ik ooit deed. Maar als je geen duidelijke reden hebt waarom je dat wilt, is de kans groot dat je motivatie snel verdwijnt.
Hieronder hoe ik er nu uit zie op 28 jarige leeftijd (2025).
Wat voeding mij gaf
Mijn transformatie begon niet alleen bij voeding, maar bij een keuze. Een keuze die voortkwam uit wilskracht, discipline en de drang om mijn leven om te gooien. Maar voeding was wel het middel dat die keuze tastbaar maakte. Het gaf richting, structuur en resultaat. Door grip te krijgen op wat ik at, kreeg ik grip op mijn energie, herstel en uiteindelijk mijn fysieke prestaties. Voeding was de schakel tussen inzet en vooruitgang.
Het bracht me van overgewicht naar kracht, van onzekerheid naar zelfvertrouwen. Het opende een wereld waarin ik mijn potentieel kon benutten — niet door alles perfect te doen, maar door consistent de juiste keuzes te maken. Daarom geloof ik dat voeding meer is dan alleen brandstof. Het is een fundament. Een tool die jou, net als mij, in staat kan stellen je doelen te bereiken en te leven zoals je dat écht wilt.
Waarom deze site bestaat
Door de jaren heen viel het me steeds vaker op hoeveel mensen worstelen met afvallen, aankomen, of gewoon snappen wat “gezond” nou écht inhoudt. En hoe moeilijk het is om betrouwbare informatie te vinden die niet gestuurd wordt door een verkooppraatje. Veel van de zogenaamd ‘gratis’ hulp blijkt uiteindelijk een supplement of coachtraject te willen verkopen. Het voelt zelden oprecht. Eerder manipulatief. Zakkenvullen op andermans problemen en onzekerheden.
Met deze website wil ik daar verandering in brengen. Geen wondermiddelen, geen vage trucs, geen verborgen marketing. Alleen de rode draad: eerlijke, toepasbare kennis waar je echt iets aan hebt. Je lichaam is een weerspiegeling van je leefstijl. Eet, beweeg en leef als de persoon die je wilt worden. Ik ga je dan ook niet vertellen wat je moet eten, dat bepaal je helemaal zelf. VoedIQ is er om je daarbij te helpen — zonder winstoogmerk, maar met oprechte intentie.
Ik wens je veel succes met jouw doelen en hoop dat deze website iets voor je kan betekenen! - Quincy